پایگاه خبری همدان نیوز

ظریف، در پاسخ به سوالی درباره اینکه آیا احساس پشیمانی در شما ایجاد شده باشد که چرا مسئولیت وزارت خارجه را قبول کردید؟ گفت: اگر بگویم نه، خلاف گفته ام. نه به خاطر اینکه ویرانه تحویل گرفتم، بلکه به خاطر اینکه کار دشوار بوده و وقتی فشار زیاد می شود.

به گزارش "همدان نیوز"، شاید تا قبل از انتخابات ریاست جمهوری در سال  1392 کسی از مردم عادی محمد جواد ظریف را نمی شناخت و  شناخت عمده سیاسیون از وی هم بر می گشت به دوران مسئولیتش در سازمان ملل؛ اما با روی کار آمدن دولت روحانی و معرفی ظریف به عنوان وزیر امور خارجه نگاه بسیاری از افراد به وی دقیق تر شد.

آنچه در ادامه می خوانید، بخشی از گفتگو با محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه کشورمان است که بعد از توافق هسته ای جزو معدود گفت و گوهایی است که از سوی وی انجام شده است.

وقتی که آقای روحانی، رییس جمهور مسئولیت پرونده هسته ای را پیش از برگشت از اولین سفرشان به نیویورک به شما سپردند چه احساسی داشتید؟

ظریف: دکتر روحانی خیلی قبل از مکالمه تلفنی شان با آقای اوباما و حتی قبل از قبول مسئولیت وزارت خارجه، طی حکمی مسئولیت این پرونده را به من واگذار کردند. اگر خاطرتان باشد گفتگوی تلفنی  آقای دکتر روحانی و باراک اوباما در مسیر برگشت به تهران اتفاق افتاد، درصورتی که مذاکرات من با آقای جان کری و 1+5 قبلا تصویب شده بود و همچنین رشته تحصیلی ما هم در همین راستا است. برای دانشجویانم در کلاس درس توضیحاتی درباره پرونده هسته ای می دادم. لذا ناآشنا با پیچیدگی این کار نبودم و می دانستم که در چه وادی خطرناکی وارد شده ام.

علی رغم اینکه به خطیر بودن این امر واقف بودید، باز هم این مسئولیت را پذیرفتید، به نظر خودتان ریسک بزرگی کرده اید؟

ظریف: خیر، من حتی برای پذیرش کار وزارت خارجه را هم زیاد تمایلی نداشتم، اما به من اصرار کردند که اگر الآن مسئولیت را نپذیرید، شاید نتوانید پاسخ بدهید. آن وقت که همه باید روز قیامت پاسخ بدهند که چرا مختصر توانایی که دیگران فکر می کردند که شما دارید از این توانت در جهت منافع مردم استفاده نکردید. این را اگر شما می گذارید به پای ریسک پذیری بحث دیگری است. شاید بیشتر به دلیل این بود که من وحشت داشتم از عاقبت نپذیرفتن این کار که نتوانم پاسخ خدا را بدهم  که چرا نپذیرفتم.

آقای دکتر ظریف، در جریان مذاکرات هسته ای، کارکردن با خانم مورگینی سخت تر بود یاخانم اشتون ؟

ظریف: تفاوتی ندارد. هر کدامشان ویژگی های به خصوص شخصیتی ملی و فردی خودشان را داشتند. ولی هر دو در یک موقعیت مشابهی بودند به عنوان نماینده عالی اتحادیه اروپا که بالاخره نقش هدایت کننده مذاکرات را داشتند که از طرف قطعنامه های قبلی شورای عالی امنیت به آنها داده شده بود و یک نقش هم داشتند برای هماهنگ کردن گروه مقابل ما که جمع کردن این دو نقش بسیار کار دشواری بود و معمولا هم نقش دوم غلبه می کرد، ولی من فکر می کنم هر دو تلاش خودشان را کردند که کار را پیش ببرند و فکر می کنم که نتیجه کار قابل قبول است.

لذت بخش ترین خاطره ای که از 22 ماهه مذاکرات دارید، چیست؟

ظریف: لذت بخش ترین خاطره زمانی بود که احساس می کردم همه مردم در ایام ماه مبارک رمضان برای ما دعا می کنند. این دلگرمی خیلی خوبی برای ما بود؛ چون دو دور مذاکرات سنگین ما در ماه رمضان بود و هر دفعه که ما سوال می کردیم یا دوستان به ما تلفن می کردند هر دو بار دوستانی از مشهد مقدس زنگ زدند گفتند الآن مردم همه دارند برای شما دعا می کنند. این یکی از لذت بخش ترین خاطره های ما در این دوران است. فکر می کنم این برای همه اعضای تیم از خاطرات لذت بخش بشمار می آید.

آخرین واکنشی که از منتقدان در خاطر دارم این بود که نماینده تهران در مجلس و یکی از اعضای جبهه پایداری سرتان داد کشید، خیلی ها براین باور بودند که داد کشیدن توهین به وزیر امور خارجه بود، نظر خود شما چیست؟

ظریف: فکر نمی کنم آن نماینده قصد توهین داشت. ولی خوب این برداشت برای خیلی ها ایجاد شد که این اتفاق افتاد ولی هرچه بود گذشت، اینگونه مذاکرات حساس است آدم باید یک مقدار تحملش را بالا ببرد.

بعضی وقت‌ها از پذیرش مسئولیت وزارت پیشمان شده‌ام

تا حالا سابقه داشته است در این دو  سالی که مسئولیت وزارت امور خارجه را به عهده دارید، احساس پشیمانی در شما ایجاد شده باشد که چرا این مسئولیت را قبول کردید؟

ظریف:اگر بگویم نه،  خلاف گفته ام. نه به خاطر اینکه ویرانه تحویل گرفتم، بلکه به خاطر اینکه کار دشوار بوده و وقتی فشار زیاد می شود شما احساس می کنید که نکند خدایی نکرده من نتوانم از پس این مسئولیت به خوبی بربیایم و لذا بعضی وقتها می گویم ای کاش این مسئولیت را قبول نمی کردم .

یشتر در چه موقعی این احساس به شما دست می داد؟

ظریف: زیاد این اتفاق می افتاد، چون من بیگانه با وزارت خارجه نبودم و به مشکلاتی که در حوزه سیاست خارجی وجود دارد، آگاه بودم. وزارت امور خارجه خانه من است، نمی گویم وزارت خارجه ویرانه بود، وزارت خارجه یک مجموعه بسیار خوبی از همکاران خیلی خوب ماست که همه هم علاقمند به منافع ملی هستند.

در شرایطی مسئولیت پذیرفتم که وضعیت سیاست خارجی خوبی نداشتیم.

اما سیاست خارجی ما بیشتر به دلیل بی عدالتی ها و ظلم هایی که به مردم شده بود، وضع کاملا نامناسبی را داشت و از آن طرف هم شما وقتی وارد مذاکراتی می شوید در مذاکره همیشه خیلی موضوعات روشن و مشخص نیست که شما بتوانید یک تصمیمی را به راحتی اتخاذ کنید. لذا هر تصمیمی نیازمند مقدار زیادی کلنجار رفتن با خودتان می باشد. البته من خدا را شکر می کنم، هم نظر لطف مقام معظم رهبری بود در تمام این موارد و هم حضور ریاست محترم جمهوری، این افراد خودشان متخصص این قضیه بودند که خیلی به ما دلگرمی می داد و باور دارم که اگر خدا نمی خواست ما این کار را دنبال کنیم، این مسئولیت گردن ما نمی افتاد، همین باعث می شد که ما دوباره برگردیم سر کار و کارمان را با جدیت دنبال کنیم.

آخرین باری که حس پشیمانی و یاخستگی از پذیرش مسئولیت وزارت امور خارجه به شما دست دادچه زمانی بود ؟

ظریف: پشیمانی که نمی شود گفت. شاید در دوره آخر مذاکرات که مذاکرات دشوار می شد، احساس می کردم اگر من مجبور نبودم که این تصمیم را بگیرم و این بار به دوش من نبود، خیلی راحت تر بودم. چندین بار اتفاق افتاد که آرزو کردم، ای کاش یک نفر دیگر این کار را انجام می داد.

منبع: پایگاه خبری جماران