پایگاه خبری همدان نیوز

در المپیک و بازی‌های آسیایی رشته‌هایی هستند که مدال‌آورند. در کنار دوومیدانی، قایقرانی را می‌توان یکی از پرمدال‌ترین رشته‌های المپیک دانست. این رشته در دو بخش آب‌های آرام و آب‌های آزاد در رشته‌ها و مواد مختلف برگزار می‌شود به‌طوری‌که در المپیک 2016 ریو 120 مدال طلا، نقره و برنز برای رشته قایقرانی در نظر گرفته‌شده بود. هرچند ما تاکنون نتوانستیم در المپیک در این رشته مدال کسب کنیم اما بازی‌های آسیایی 2014 اینچئون شروع خوبی برای مدال‌آوری از این رشته بود.

استان همدان باوجود نداشتن ساحل در چند سال اخیر درخشش خوبی در این رشته داشته است. به‌طوری‌که همواره در اردوهای تیم ملی نام قایقرانان استان نیز دیده می‌شود. رشته‌ای که تنوع زیادی دارد. در حال حاضر رشته‌های کایاک، کانو و روئینگ در استان فعال هستند. هرچند هرکدام از آن‌ها در مواد مختلف به‌صورت انفرادی و تیمی (دونفره و چهارنفره، روئینگ هشت‌نفره) برگزار می‌شود. رشته‌ای که می‌توان با برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری، روی مدال‌هایش حساب باز کرد.

آرزو حکیمی سرشناس‌ترین قایقران استان همدان نشان داد در استانی که به دریا نزدیک نیست و ساحل ندارد هم می‌توان از قایقرانی مدال کسب کرد. حکیمی در بازی‌های آسیایی 2014 اینچئون به‌عنوان نخستین بانوی ایران در رشته کایاک مدال آورد. وی که به دلیل مصدومیت المپیک 2016 را از دست داد، در المپیک 2012 لندن جوان‌ترین ورزشکار کاروان ایران لقب گرفت.

گفت‌وگوی "همدان نیوز" با این قایقران جوان کشورمان را بخوانید.

خودتان را بیشتر معرفی کنید

آرزو حکیمی مقدم، متولد 29 فروردین 1374 هستم. در خانواده‌ای کاملاً ورزشی به دنیا آمدم و از سال 1388 عضو تیم ملی قایقرانی هستم. رشته کایاک رشته تخصصی من هست و در مواد 200 متر، 500 متر و 1000 متر پارو می‌زنم و در حال حاضر در رشته تربیت‌بدنی مشغول تحصیل می‌باشم.

رابطه خانواده شما با ورزش چگونه است؟

پدر، مادر، خواهرم و عموهایم ورزشکار هستند. پدرم فوتبال بازی می‌کند. در سن 19 سالگی عضو تیم فوتبال استقلال تهران بوده و حالا هم عضو تیم فوتبال پیشکسوتان همدان است. خواهرم بسکتبال کار می‌کند البته پیشنهاد دادم که به سمت قایقرانی بیاید اما به دلیل بدن‌سازی‌های سنگین ترجیح داد در همان رشته بسکتبال بماند.

ورزش را از چه زمانی آغاز کردید و چه شد که به سمت قایقرانی آمدید؟

از دوران کودکی ورزش می‌کردم؛ در هشت سالگی شنا را آغاز کردم و تا 13 سالگی این رشته را ادامه دادم. عدم فراهم بودن شرایط برای حضور در مسابقات بین‌المللی شنای بانوان و همچنین تنوع مدالی رشته قایقرانی باعث شد تا در سن 13 سالگی به سمت قایقرانی بروم. در سال 87 بود که اولین تمرینات قایقرانی را انجام دادم. آن زمان همدان قایقرانی نداشت، تا اینکه خانم نسرین عابدین فیروز از شمال به همدان آمدند و به‌عنوان مربی، قایقرانی را در همدان راه‌اندازی کردند. به استخر آمدند و از بچه‌های شنا چند نفر را برای قایقرانی انتخاب کردند و من هم از روی علاقه و آینده‌نگری شنا را کنار گذاشتم و قایقرانی را آغاز کردم. یک سال بعد هم به عضویت تیم ملی درآمدم.

با برنامه‌ریزی به سمت قایقرانی آمدید؟

زیاد با قایقرانی آشنا نبودم، مسابقاتش را ندیده بودم، اما می‌دانستم در این رشته بیشتر از شنا می‌توانم موفق باشم البته پدر و مادرم مرا بسیار در این زمینه کمک کردند. روزهایی که تمرین داشتم من را به سد می‌بردند؛ روزهایی که سد همدان سانس تمرین بانوان نداشت مادرم مرا برای تمرین به ملایر می‌برد.

رشته دیگری هم کار می‌کنید؟

بله. در دوومیدانی هم فعالیت دارم. عضو تیم دوومیدانی دانشگاه هستم. در مسابقات المپیاد دانشجویان کشور هم چند ماه پیش مدال طلای دو 800 متر بانوان را کسب کردم.

همان روزهای اولی که قایقرانی را شروع کردید فکر می‌کردید روزی نخستین مدال‌آور بانوان در رشته کایاک بازی‌های آسیایی باشید؟

از بچگی که ورزش را آغاز کردم همیشه با ذهنیت پیروزی و موفقیت روبه‌جلو حرکت کردم. همیشه هدفم موفقیت بوده و آرزو داشتم بدرخشم و مدال‌های آسیایی، جهانی و المپیک کسب کنم. سال 1388 که به اردوی تیم ملی دعوت شدم 30 نفر حضور داشتند که 15 نفر از آن‌ها اهل بندر انزلی بودند، 14 نفر از هرمزگان و تنها من از همدان در اردو حضور داشتم. همه باتجربه بودند و من در سن 14 سالگی تقریباً نفر آخر اردو بودم؛ روزهای سختی بود اما باهدفی که داشتم در عرض یک سال به‌عنوان نفر اول اردو انتخاب شدم.

چه شد که از راه‌یابی به المپیک 2016 ریو بازماندید؟

متأسفانه 12 روز قبل از برگزاری مسابقات سهمیه المپیک در لهستان از ناحیه کتف دچار مصدومیت شدم و همین باعث شد المپیک 2016 را از دست بدهم.

مصدومیتتان چقدر در ورزش شما تأثیر گذاشت؟

من در تمرینات بدن‌سازی از ناحیه کتف دچار دررفتگی شدم. در این یک سال و نیم خیلی اذیت شدم. برخی پزشکان گفتند باید عمل جراحی کنم البته با مشورت با چند نفر ترجیح دادم عمل نکنم و با فیزیوتراپی خودم را به مرز آمادگی برسانم.

در حال حاضر تمرینات‌ شما چگونه پیگیری می‌شود؟

بعد از آسیب‌دیدگی در مسابقات انتخابی المپیک، در لهستان، حدود یازده ماه تمریناتم قطع شد. یک سال در هیچ مسابقه‌ای شرکت نکردم. شرایطم خوب نبود. پس از پایان دوره مصدومیتم از خردادماه امسال تمریناتم را در تهران آغاز کردم. البته چون در تهران دانشجوی رشته تربیت‌بدنی هستم تمریناتم را اینجا پیگیری می‌کنم. روزهای 13 و 14 و 15 آبان ماه مسابقات قایقرانی قهرمانی کشور برگزار می‌شود که در حال حاضر خودم را برای شرکت در آن مسابقات آماده می‌کنم.

مهم‌ترین مسابقات پیش روی شما چه هست؟

تا پایان سال مسابقه مهمی نداریم. تمرینات خودم را برای شرکت در مسابقات قهرمانی آسیا در سال 96 انجام می‌دهم؛ پس‌ازآن در مسابقات زیر 23 سال جهان شرکت می‌کنم. انگیزه فراوانی دارم، چون از المپیک 2016 ریو بازماندم می‌خواهم با کسب مدال جهانی آن را جبران کنم.

با توجه به اینکه همدان دریا و ساحل ندارد وضعیت کنونی قایقرانی همدان را چگونه می‌بینید؟

در چند سال اخیر قایقرانی همدان پیشرفت زیادی داشته است؛ مستعدان خوبی در همدان حضور دارند. اخیراً در رشته رویینگ هم موفقیت‌های خوبی داشتیم. خدا را شکر وضعیت سد آبشینه برای تمرین خوب است اما در امکانات قایق مشکل داریم. اگر تجهیزات جدید فراهم شود، وضعیت بهتر می‌شود. البته فعالیت بانوان بهتر از آقایان است. رئیس هیأت و مدیرکل ورزش و جوانان همدان نیز حمایت خوبی از این رشته دارند.

اختلافات انتخابات فدراسیون چقدر در ورزش شما تأثیر گذاشت؟

اختلافات در تمام فدراسیون‌ها و هیأت‌های ورزشی وجود دارد اما در قایقرانی زیاد بود. آن زمان تغییرات گسترده‌ای در فدراسیون داشتیم. مربیان عوض شدند، برنامه‌ها تغییر کرد، اردوها تعطیل شد و همین روی بدن ما خیلی تأثیر گذاشت. بعد برکناری آقای دنیا مالی، مسئولان وقت مربی من آقای یولداشوف را به کشورش فرستادند و شرایط سختی فراهم بود تا اینکه سه ماه قبل از بازی‌های آسیایی دوباره آقای یولداشوف مربی ما شد؛ هرچند دوری ایشان روی عدم رسیدن به نتیجه مطلوب تأثیرگذار بود.

خیلی‌ها معتقدند وقتی آرزو حکیمی در سن 17 سالگی به المپیک رفت اوج مسابقات ورزشی را تجربه کرد و پس‌ازآن انگیزه‌اش برای ادامه ورزش کمتر شد. نظر خودتان چیست؟

نه اصلاً این‌طور نیست؛ اتفاقاً بعد از المپیک انگیزه من دوچندان شد. وقتی آن شور و هیجان و جو المپیک را دیدم، برای بازی‌های آسیایی تمرین کردم و خدا را شکر در کایاک 200 متر مدال برنز کسب کردم، البته در کایاک 500 متر هم تا اواخر مسیر مسابقه سوم بودم، اما درنهایت با اختلاف ناچیزی چهارم شدم.

چه عناوین مهمی تاکنون کسب کردید؟

در سال 1390 در مسابقات قهرمانی آسیا سه مدال طلا در رشته کایاک تک‌نفره در مواد 200 متر، 500 متر و 1000 متر و یک مدال برنز در کایاک چهارنفره به دست آوردم.

سال 1392 نیز سه مدال طلا و یک مدال نقره آسیا را در مواد 200 متر و 500 متر تک‌نفره و دونفره کسب کردم.

حضور در المپیک 2012 لندن به‌عنوان جوان‌ترین ورزشکار و همچنین کسب نخستین مدال کایاک بانوان در تاریخ بازی‌های آسیایی از عناوین مهم دوران ورزشی‌ام محسوب می‌شوند. در مسابقات جهانی تاکنون قسمت نشده مدال بیاورم، اما چندین مقام چهارمی و پنجمی و ششمی در مسابقات قهرمانی جهان دارم.

مهم‌ترین برنامه پیش روی شما چیست؟

هدفم اصلی‌ام المپیک 2020 توکیو و کسب مدال طلای بازی‌های آسیایی 2018 است و در کنار آن‌ها در کاپ‌های بین‌المللی هم شرکت می‌کنم. کسب طلای المپیک آرزوی من است. فکر می‌کنم دور از دسترسم نیست و تمام تلاشم را برای آن انجام می‌دهم.

مهم‌ترین حریفان شما در مسابقات پیش رو از چه کشورهایی هستند؟

حریف قزاق رقیب اصلی‌ام هست با حریف چینی فاصله چندانی ندارم. البته نیوزلند هم در این رشته بسیار موفق است.

بهترین خاطره ورزشی شما کدام است؟

خاطرات قشنگی در دوران ورزشی‌ام داشتم، اما قشنگ‌ترین آن‌ها روز برگزاری مسابقه انتخابی المپیک 2012 لندن بود. من در رده جوانان بودم و سهمیه المپیک را خانم آرزو معتمدی در مهرماه و در مسابقات آسیایی به دست آورده بود. با توجه به اینکه سهمیه المپیک متعلق به قایق هست نه خود ورزشکار، فدراسیون تصمیم گرفت طبق آیین‌نامه، مسابقات انتخابی بگذارد. مسابقه انتخابی روز 25 فروردین 91 در دو مرحله برگزار شد، که من در هر دو مرحله در ماده 200 متر و 500 متر رکورد بهتری داشتم و همزمان با تولدم جواز حضور در المپیک را در سن 17 سالگی به دست آوردم و این شیرین‌ترین خاطره دوران ورزشی‌ام بود البته کسب مدال برنز بازی‌های آسیایی نیز از بهترین خاطراتم هست.

خاطره تلخ ورزشی هم داشته‌اید؟

جدایی آقای یولداشوف مربی تیم ملی بعد از بازی‌های آسیایی و همچنین دررفتن کتفم پیش از مسابقات انتخابی المپیک و جاماندن از المپیک ریو جزء تلخ‌ترین خاطرات ورزشی‌ام به‌حساب می‌آید.

رکورد شما چقدر است؟

در 200 متر تک‌نفره با رکورد 40 ثانیه و 8 صدم ثانیه و 500 متر هم با یک دقیقه و 54 ثانیه رکورددار ایران هستم.

و صحبت‌های پایانی شما

تشکر می‌کنم از مدیرکل ورزش و جوانان و رئیس هیأت قایقرانی استان که از این رشته حمایت می‌کنند؛ همچنین پدر مادرم که همیشه حامی من در این رشته بودند. امیدوارم که دوباره به سکو برگردم و برای کشور و استانم افتخارآفرینی کنم.

گفتگو: جواد همدانی