امروز مردم "ولی نعمت" و فردا نمایندگان "ولی و قیم"؛
نقش هوشیاری مردم در انتخاب نماینده اصلح

انتخابات اسفندماه پیش روی ماست تا بار دیگر تحت عنوان آن نمایش دموکراسی متبلور شود و مردم با حضور خود،سهم اندک خود را به نمایش بگذارند، نمایشی که همواره به عنوان شاخص مقبولیت و محبوبیت نظام و حکومت ترجمه می‌شود.

اما باعلم به اینکه حضور مردم در این انتخابات نیز همانند تمامی انتخابات‌هایی که در گذشته برگزار شده، نمره قبولی خواهد گرفت اما و اگرهایی نیز مطرح است که در تمامی دوره ها نیز چنین بوده و آن انتخاب فرد اصلح است که به طور قطع باید متکی بر شناخت رأی دهنده و میزان صداقت رای گیرنده باشد.

متاسفانه گاهی، ورود پول‌های بی‌هویت و کثیف از جانب صاحبان زر و زور  باعث تغییر آگاهی مردم و سرازیر شدن آراء برای کسانی شده که از عنصر عدالت، صداقت و راستی در عمل به دور بوده اند به طوریکه در تمامی مجالس شاهد بوده ایم که نمایندگانی بوده اند که منافع حامیان و حزب خود را بر منافع ملی ترجیح داده و با نطقی جانبدارانه و دور از حقیقت و انصاف وقت ملت و مجلس را گرفته اند.

لذا باید به این نکته توجه کافی داشت که رأی به عنوان یک حق برای یک آزمون در اختیار ما قرار داده شده تا سهم خود را از آینده در قوه مقننه ایفا کنیم و البته باید بدانیم که بایست قدردان این امانت باشیم تا مبادا با دست خود باعث راهیابی کسانی شویم که قبل از انتخابات ما را "ولی نعمت" و بعد از انتخابات خود را "ولی و قیم" ما می‌دانند.

اینکه به چه جناحی رای دهیم هم نمی‌تواند شاخص مناسبی باشد چون بسیاری از احزاب در یک شب، زاده و شبی بعد از انتخابات محو می‌شوند و احزاب کشور ما همانند برخی ملل بنیه و ریشه‌ای قدرتمند ندارند که کارکرد آنها را در انتخابات ارزیابی کنیم هرچند این امر را نباید به همه احزاب تعمیم داد.

کوتاه اینکه راهیابی کسانی که آزمون خود را با نمره ناپلئونی داده اند و قبول شده اند، پیمودن راه غلط و راهیابی کسانی که تازه می‌خواهند بر کرسی مجلس بنشینند هم آزمون و خطاست و فارغ از این دسته بندی ها ورود افراد دلسوز با منطقی درست جهت رد یا قبول موضوعی خاص در مجلس، آینده روشن کشور را به همراه خواهد داشت، اما اینکه افرادی به مجلس بروند که روزی دلواپس و دل نگران و روزی مستعفی باشند نشان از بی تدبیری در بیان احساسات بجای بیان واقعیات است که در جوامع بین المللی و داخلی تبعات منفی برای کشور و سفره های مردم دارد؛ آنگونه که سکوت در دولت های نهم و دهم که پاکترین دولت و بیشترین ارقام اختلاس را در خود پروانید به همان اندازه خطر ناک است که فریاد وامصیبتا در بحث حل مسئله برجام.

یادداشت: علی بیات