پایگاه خبری همدان نیوز

تأخیر بیش از یک ساعت، ماندن خبرنگاران پشت در بسته، سهم نادیده کودکان و نوجوانان و مصداق پیدا کردن بی فایده بودن کارت های تزییناتی از مواردی بود که تنها در انتظار تماشای یک نمایش اتفاق افتاد.

به گزارش "همدان نیوز"، نمایشی که قرار بود در این گزارش به آن پرداخته شود تئاتر «ژنرال ها» بود که به دلیل بی نظمی ها و ایجاد سد مقابل خبرنگاران برای ورود به سالن، بی نتیجه ماند.

قرار بود سومین سانس این نمایش ساعت 17 عصر در سالن پلاتوی مجتمع شهید آوینی اجرا شود و با توجه به اینکه سالن پلاتو ظرفیت کمی برای پذیرش تماشاگران دارد، خبرنگاران کمی زودتر جلوی در سالن ایستاده بودند تا نمایش را از دست ندهند اما مسئولان سالن گفتند این نمایش با 30 دقیقه تأخیر اجرا خواهد شد.

همزمان با این نمایش، تئاتر خیابانی در سالن ورودی مجتمع در حال اجرا بود که هنرمندان «ژنرال ها» تأکید داشتند که باید اجرای تئاتر خیابانی تمام شود تا ما نمایش را شروع کنیم.

بدین ترتیب کسانی که برای تماشای این اثر آمده بودند، یک ساعت پشت در ایستادند تا وارد سالن شوند و در این میان مسئول سالن به مسئول حراست می گفت که باید بایستد و از ورود افراد خودداری کند و مسئول حراست نیز معتقد بود که مسئولیت کنترل ورود و خروج با ما نیست و مسئول سالن هم اینگونه پاسخ داد که درگیری با مردم هم کار ما نیست! اما اینکه چرا باید با مردم درگیری ایجاد شود، جای تأمل دارد.

مسئول سالن که به اشتباه اذن ورود به تعدادی را داد با واکنش هنرمندان نمایش روبه رو شد که ما هنوز آماده نیستیم و اجازه ورود ندهید، با این وجود همان تعداد توجهی نکرده و به سالن وارد شدند و در بسته شد.

مسئول نامبرده تأکید کرد که تنها کسانی می توانند وارد سالن شوند که کارت میهمان جشنواره و بلیط به همراه دارند و مانع ورود خبرنگاران شد و با توجه به اینکه بلیت فروشی هم انجام نمی شد، خبرنگاران پس از 70 دقیقه انتظار پشت در سالن نمی توانستند نمایش را ببینند و قصه ناهماهنگی مسئولان سالن ها که گلایه تکراری اهالی رسانه در سالهای گذشته جشنواره بوده است، باز هم تکرار شد.

این وضعیت در حالی بود که در سالن برای عده ای بدون کارت و بلیت تنها با یک دست تکان دادن و اظهار آشنایی باز می شد و افراد وارد سالن می شدند و خبرنگاران که به حسب وظیفه باید نمایش را می دیدند، اجازه ورود نداشتند.

لحظه ای که هنرمندان آماده شدند و در سالن باز شد، نیمی از صندلی ها از همان آشنایان پر شده بود و تعدادی از میهمانان دارای کارت و بلیط نیز به سختی وارد شدند.

سوالی که اینجا مطرح می شود این است که اگر قرار است با کارتی که برای عوامل خبری و یا حتی دیگر میهمانان جشنواره صادر شده، اجازه ورود به سالن ها و دیدن آثار داده نشود، پس چرا هزینه اضافی روی دست جشنواره می گذارند؟ میهمانان و عوامل که برای تردد در خیابان به کارت شناسایی نیاز ندارند و تنها کاربرد کارت هایشان ورود به سالن های نمایش است.

سوال دیگر این است که اگر قرار بر تهیه بلیط است چرا بلیت فروشی برای خبرنگاران انجام نمی شود تا بتوانند با تهیه بلیط و بدون درگیری و بحث با مسئولان سالن ها، وارد شوند؟؛ هرچند خبرنگاری که برای انعکاس اخبار جشنواره مسئولیت یافته ملزم به خرید روزانه چند بلیط برای چند نمایش نیست.

حال بگذریم از اینکه مفهوم «جشنواره تئاتر کودک و نوجوان» واضح و مبرهن است و کودکان و نوجوانان صاحبان اصلی آن هستند اما عده ای از همین صاحبان اصلی گوشه ای ایستاده و تنها نظاره گر ورود میهمان ویژه و بزرگسال بودند و چون بلیت فروشی هم وجود نداشت، چاره ای جز تماشای صف بزرگسالان در حال ورود به سالن نداشتند.

تأخیر بیش از یک ساعت، ماندن خبرنگاران پشت در بسته، سهم نادیده کودکان و نوجوانان و مصداق پیدا کردن بی فایده بودن کارت های تزییناتی از مواردی بود که تنها در انتظار تماشای یک نمایش اتفاق افتاد.

حال پس از 23 سال برگزاری جشنواره، اینکه هنوز برنامه ریزی منسجم و هماهنگی بین نیروهای انسانی در جریان این رویداد فرهنگی احساس نمی شود، جای تأمل دارد و اتفاقاتی از این قبیل، باری به هرجهت بودن برخی برنامه ها و صرفا جهت رفع تکلیف را نشان می دهد.